من همیشه با «کسی که کارهای امروزش را به فردا می اندازد» دعوا داشتم. مخصوصن جدیدنها که حتا اتفاقات را هم می تواند به فردا بیاندازد و فردا هم به فردا.
«کسی که کارهای امروزش را به فردا می اندازد» اسمش ژرژ است و مثل همیشه پشت میز کنار ستون نشسته و صبحانه می خورد که مردی خوش لباس و قیافه - خیلی شبیه به خود ژرژ - وارد می شود. از ژرژ اجازه می گیرد که سر میزش بنشیند و ژرژ مخالفتی نمی کند.
صدایشان تا اینجا که نمی آید، سریع قهوه شان را حاضر میکنم و برایشان می برم. از صحبتهایشان میفهمم که مرد، ژرژ را قانع کرده است که برای یک بار و همین یک بار کاری در زمان خودش واقع شود. نمی فهمم چه طور توانسته ژرژ را قانع کند: کسی که مرغش همیشه یک پا داشت. مرد قهوه اش را نخورده خارج می شود.
ژرژ را نگاه می کنم: روی میز افتاده است.
یا من بلد نیستم یا انگار که «چیزی» گفتن از کمالش کم می کند.. کم نمی کند.. نمی تواند کم کند.. این درست تر است: نمی تواند کمالش را بیان کند. بعد مجبوریم کلماتی مانند «خیلی»، «بسیار» و غیره را دخیل کنیم تا شاید کمک دستی شوند.. که باعث تمسخرند.. پس تا آنجا که زور دارند بهتر است خودشان - تنهایی - تلاششان را بکنند:
-شاد شدم!
و البته این فقط یک جنبه داستان است.
۱
بزرگ ترین خانواده ای که میشناسم، خودمونیم. کارمون افتادنه، یعنی اینجوری یادمون دادن، یعنی بودنمون بستگی به همین افتادنه داره، یعنی اگه نیافتیم، خب، نیستیم!
۲
من هنوز نیافتادم. کسی هم نمی دونه کِی قراره بیافتم. یعنی نباید هم که بدونه.
۳
امروز.. یعنی دیشب، یکی افتادنمو تو خواب دیده. یه دختر ۱۸.. ۱۹ ساله که موقع خواب هم جوراب پاش میکنه.
میگه ظهر بود، ولی اینکه ظهر چه روزی بود رو نمی دونه!
۴
دو روزه نشسته رو تخت فکر میکنه: می خواد یه کاری کنه که من نتونم بیافتم.
دوستش میگه جلوی افتادنه منو نمی شه گرفت.
با دوستش موافقم.
۵
از دست دادن دوست خیلی سخته..
اوهوم، فردا ظهر دوست تو خواهد مرد و تو خواهی گریست و من را لعنت خواهی کرد: «اگر آن اتفاق لعنتی نیافتاده بود.» و هزار چیز دیگر..